خاطره

یکی از تفریحات ناصرالدی شاه رفتن به ییلاقات و کوهستان های اطراف تهران بود.معمولا در این

سفر های کوتاه کریم را هم با خود همراه می کرد تا با لطیفه ها و خوشمزگی های خود، تفریح و 

خوشگذزانی شاه را تکمیل کند.

روزی ناصر الدین شاه به همراهی عده ای از رجال به دهات اطراف رودخانه جاجرود رفت.چادرها

بر پا شد و استرحتگاه آماده گشت. همه در باربر شاه صف کشیده بودند. ناصرالدین شاه نگاهی

به مناظر اطراف کرد و گفت:"عجب!من این جا را خوب به یاد دارم.سه یا چهار سال قبل برای شکار

اینجا آمده بودیم. روی همیت تپه،یکه وتنها در پی پلنگی بودم.پلنگ ایستاد وبه من نگاه کرد،اما

همین

که خواست به طرف من خیزبر دارد، با شلیک دو گلوله آن را از پای درآوردم."

ناصرالدین چند قدم بر داشت و پس از لحظه ای سکوت گفت: " بله خودش است همین جاست. با

آن درخت های بزرگ و همان تپه های بلند و آن تخته سنگی که من برای شکار پلنگ پشت آن

کمین کرده بودم ... ."

در همین موقع کریم نگاهی به رجال و بزرکانی که با حیرت و به جهت خوشامد شاه، او راو

شجاعت بی حدش را تحسین می کردند، انداخت و با صدایی بلند گفت:

"خودش است! با همان دروغ های شاخ دارش!"



                                                         دلقک ها و حکایت های عامیانه (مرجان کشاورزی آزاد)